ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ

 

Η ομιλία αυτή αφορά ένα πολύ δύσκολο θέμα γι αυτό νομίζω ότι δεν πρέπει να είναι και πολύ εκτενής.

Το θέμα μας είναι Ελευθερία και Συνειδητότητα και πράγματι προκειμένου να το προσεγγίσουμε απαιτείται ένα πολύ υψηλό επίπεδο συνείδησης για να μπορεί κανένας να τοποθετηθεί, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά. Και αυτό είναι και το ζητούμενο φαντάζομαι για τους περισσότερους από μας εδώ μέσα.

Όταν λέμε την λέξη ελευθερία εκείνο που μας περνά πρωταρχικά από το νου είναι το να μπορώ να κάνω ότι θέλω!

Και κατ’ επέκτασιν από εκεί προέρχεται και η έννοια της ελεύθερης βούλησης.

Ελεύθερη βούληση σημαίνει αυτό που βούλομαι, αυτό που θέλω να είμαι ελεύθερος να το πραγματοποιήσω.

Όμως αν σκεφθείτε καλά και μόνο η φράση ελεύθερη βούληση είναι ένα σχήμα οξύμωρο. Διότι από την μια περιέχει τη λέξη ελευθερία και από την άλλη το ρήμα βούλομαι και αν λοιπόν σκεφθείτε πολύ καλά κάθε φορά που βούλομαι κάτι. ή που επιθυμώ κάτι μόνο ελεύθερος δεν είμαι. γιατί αντιθέτως, βούληση σημαίνει στράτευση  προς έναν σκοπό.

Τι έννοια λοιπόν έχει η φράση ελεύθερη βούληση;

Το να μπορώ ελεύθερα να απολύω την ελευθερία μου;

Μάλλον κάπως έτσι είναι.

Θα δείτε λοιπόν ότι αυτή η έννοια, αυτό το οξύμωρο σχήμα που αναδύεται από την έννοια της ελεύθερης βούλησης,  είναι κάτι το οποίο μας κυνηγάει σε όλο το μήκος και το πλάτος της συνείδησής μας, σε όλο το μήκος και το πλάτος της ζωής μας, της δραστηριότητάς μας αλλά και όχι μόνο εμάς αλλά ολόκληρο το εκδηλωμένο σύμπαν. Δηλαδή από την μια βλέπουμε να υπάρχουν κάποιες ενεργειακές ποιότητες οι οποίες λένε αποφασίζουν, ή θέτουν σκοπούς, ή μιλάμε για ένα Θείο Σχέδιο, το οποίο κάποιος πρέπει να στρατευτεί για να το υπηρετήσει και από την άλλη όλοι κυνηγάμε υποτίθεται την απελευθέρωση. Και μιλάμε περί ελευθερίας.

Πως είναι δυνατόν λοιπόν να πετύχουμε την απελευθέρωση στρατευμένοι σε ένα Σχέδιο;

Πρωταρχικά λοιπόν και εξαρχής πιστεύω ότι έχετε καταλάβει όλοι ότι πρόκειται για μια τεράστια αντίφαση.

Πραγματικά λοιπόν όταν μιλάμε για ελευθερία ή βαθμούς ελευθερίας η ίδια η λέξη μας λέει «όχι δεσμεύσεις»

Από εδώ λοιπόν ξεκινά μια ολόκληρη φιλοσοφία της απελευθέρωσης. Όταν μιλάμε για απελευθέρωση μιλάμε, προσέξτε την λέξη κλειδί, για μια διαδικασία αποταύτισης του καθενός μας από όλα εκείνα τα πράγματα και από όλους εκείνους τους συνειδησιακούς παράγοντες που του στερούν την ελευθερία του.

Οι χιλιάδες ταυτίσεις στις οποίες ο καθένας από μας έχει περιέλθει, οι χιλιάδες προσκολλήσεις είναι εκείνες που του δεσμεύουν τους βαθμούς της ελευθερίας του.

Ξεκινάμε από το σώμα μας.

Το ίδιο το σώμα μας είναι μια ισχυρότατη ταύτιση και μας θέτει υπό πάρα πολλούς περιορισμούς.

Το καρμικό περιβάλλον δηλαδή το φυσικό, υλικό περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε όλοι μας, μας κάνει όλοι να υφιστάμεθα κάποιους φυσικούς νόμους: να μην μπορούμε να πετάξουμε, να μην μπορούμε να βγούμε από το σώμα μας, να μην μπορούμε να περάσουμε μέσα από τους τοίχους. Όλα αυτά οι ταυτίσεις, προσκολλήσεις και περιορισμοί.

Άρα, όταν μιλάμε για ελευθερία εξυπακούεται ότι οι διάφορες εσωτερικές παραδόσεις μας δίνουν εργαλεία ή ασκήσεις ή τρόπους ή μεθόδους μέσω των οποίων προσπαθούμε να απαλλαγούμε από αυτού του είδους τους περιορισμούς. Δηλαδή να μην μας περιορίζει η πείνα π.χ ή κάποιος σωματικός πόνος την διαύγεια της συνείδησής μας, ώστε έτσι να έχουμε έναν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας. Να μην ταυτίζουμε οι ίδιοι την συνείδησή μας με το σώμα μας, αλλά να μπορέσουμε να κατανοήσουμε και πρακτικά ότι η ύπαρξή μας δεν εξαρτάται μόνο από αυτό το εργαλείο. Και αυτό να μπορέσουμε να το κάνουμε βίωμα ώστε να μην έχουμε αυτόν τον περιορισμό της ελευθερίας, που μας κάνει να νομίζουμε ότι η ύπαρξή μας αρχίζει και τελειώνει και εξαντλείται μόνο στη διάρκεια που ισχύει το συγκεκριμένο φθαρτό σώμα.

Όμως δεν είναι μόνο οι σωματικές ταυτίσεις που περιορίζουν την ελευθερία μας. Το πράγμα πηγαίνει πολύ – πολύ μακρύτερα. Έχουμε ένα πλήθος συμπεριφορών. Αυτό που λέμε συνήθειες., οι οποίες περιορίζουν σημαντικά τον βαθμό ελευθερίας μας.

Αυτό αν το σκεφτείτε οι περισσότεροι ακόμα και την διαδρομή που ακολουθούν για να πάνε από το σπίτι τους στη δουλειά, ας πούμε, ή από τη δουλειά στο σπίτι τους, την ακολουθούνε με την ίδια ιεροτελεστία κάθε μέρα, περνώντας ακριβώς από τα ίδια σημεία και πολλές φορές δεν αλλάζουν ούτε πεζοδρόμιο.

Αυτά είναι ισχυροί περιορισμοί της ελευθερίας μας.

Έχουμε λοιπόν και εδώ διάφορες εσωτερικές διδασκαλίες που μας λένε: Ξέρετε κάτι για να μπορεί το σύμπαν να είναι ανοικτό σε όλα τα απρόοπτα και άρα να βελτιώσετε το βαθμό της ελευθερίας σας, αναπτύξτε κυρίες και κύριοι την αυτοπαρατήρηση, προσέξτε πως συμπεριφέρεστε κάθε μέρα, κατασκοπεύστε τις συνήθειές σας έτσι ώστε σιγά σιγά να αρχίσετε να κάνετε συγκεκριμένα βήματα που στην πράξη θα ανατρέπετε αυτού του είδους τις παγιωμένες και κρυσταλλωμένες συμπεριφορές.

Με αυτόν τον τρόπο, από την στιγμή που και εμείς οι ίδιοι ανοίγουμε απέναντι στα άπειρα ενδεχόμενα του σύμπαντος, αρχίζει και σχηματίζεται μια καινούργια, απεριόριστη ελευθερία η οποία όντως αφήνει το απρόβλεπτο και το αναπάντεχο να διεισδύσει μέσα στη ζωή μας.

Είναι αυτό που λέμε με άλλα λόγια «αλλοτρίωση».

Αλλοτρίωση δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από την ισχυρή ταύτιση με ένα συγκεκριμένο πακέτο συμπεριφορών. Όσο λοιπόν λιγότερο εξαρτημένοι είμαστε με κάποιες συγκεκριμένες παγιωμένες συμπεριφορές τόσο περισσότερο ελεύθεροι είμαστε στην πράξη.

Όπως θα δούμε όμως το πράγμα δεν σταματά καν εδώ. Διότι η προσωπικότητα του καθενός, ή το εγώ μας αν θέλετε ασφαλώς δεν εξαρτάται μόνο από συμπεριφορές. Το ποιος είμαι, ή το ποιος είναι ο καθένας ή για να ακριβολογούμε το ποιος νομίζει ότι είναι, εξαρτάται απόλυτα από ένα ολόκληρο πακέτο συναισθηματικών αντιδράσεων, παγιωμένων απόψεων, σκοπών και στόχων.

Καταλαβαίνετε πολύ καλά ότι όσο πιο απόλυτος είμαι στις ιδέες μου τόσο περισσότερο δέσμιος είμαι αυτών των ιδεών.

Άρα τόσο λιγότερο ελεύθερος είμαι. Άρα ο φανατισμός, η ιδεοπληξία, η απολυτότητα στις ιδέες που εκφράζει ο καθένας από μας θεωρούνται- και σωστό είναι- ότι είναι παράγοντες που εμποδίζουν την απελευθέρωσή μας.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα. Όσο περισσότερο παγιωμένες είναι οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις απέναντι σε γεγονότα και ανθρώπους  στις επικοινωνίες μας τόσο περισσότερο δέσμιοι είμαστε αυτών των αντιδράσεων και άρα τόσο λιγότερους βαθμούς ελευθερίας διαθέτουμε για να μπορέσουμε να αναπτύξουμε την συνείδησή μας και να προχωρήσουμε πνευματικά.

Και τέλος ανέφερα το θέμα του σκοπού, ή αν θέλετε του στόχου, ή της επιθυμίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ιδίως οι ανατολικές παραδόσεις που έχουν δουλέψει πιο πολύ με το θέμα της απελευθέρωσης μιλούν για την μη πρόθεση και τη μη επιθυμία.

Διότι ακριβώς αναγνωρίζουν ότι είναι πολύ μεγάλη θυσία η στράτευση απέναντι σε ένα σκοπό, ή η πραγματοποίηση ενός στόχου από τη στιγμή που στράτευση σημαίνει απώλεια της ελευθερίας. Σημαίνει ότι τροχοδρομούμαι σε ένα αυλάκι συμπεριφοράς και σε μια κατεύθυνση η οποία χάριν του αποτελέσματος, χάριν της πραγματοποίησης του σκοπού, μου στερεί την ελεύθερή μου κίνηση, την ελεύθερή μου θέληση του να μπορώ να παίζω, να μην είμαι υποχρεωμένος να ακολουθώ την αλλοτρίωση αυτή. Παρατηρείστε εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι θέτουν στόχους και δεν σταματούν μέχρι να μπορέσουν να τους πραγματοποιήσουν.

Είδατε λοιπόν πως όλα τα πράγματα μερικές φορές είναι σχετικά. Φαντάζομαι ότι μερικοί από σας θα σκέφτεστε τώρα ότι εδώ ετοιμαζόμαστε να κάνουμε σεμινάριο υλοποίησης στόχων μέσω δημιουργικού οραματισμού και εσύ μας λες αυτά. Ακριβώς αυτό λέω ότι για να υλοποιήσουμε έναν στόχο χρειάζεται απόλυτη εστίαση. Και απόλυτη εστίαση σημαίνει θυσιάζω κάποια άλλα πράγματα. Η στοχοθεσία, το να θέτει κανείς στόχους προϋποθέτει αξιωματικά την απώλεια της ελευθερίας.

Εδώ λοιπόν ερχόμαστε, γιατί εδώ θέλω να καταλήξω στο πολύ σημαντικό δίλημμα που τελικά φθάνει κανείς  σπουδάζοντας την έννοια της ελευθερίας.

Έστω πρώτον, ότι κάποιος έχει προχωρήσει στο δρόμο του και έχει ελέγξει σε ένα βαθμό το σώμα του, έχει απελευθερωθεί από την ιδέα ότι είναι το σώμα του, δηλαδή το έχει βιώσει αυτό το πράγμα και έχει καταλάβει συνειδητά ότι η συνείδησή του είναι κάτι το ανεξάρτητο. Είτε γιατί πιστεύει σε μια θεωρία ψυχική, είτε γιατί πιστεύει σε κάτι άλλο που το λέει πνεύμα δεν έχει σημασία πάντως πέστε ότι το έχει αναγνωρίσει βιωματικά.

Άρα έχει απελευθερωθεί κατά κάποιον τρόπο από την πλάνη του σώματος. Δεύτερον, πέστε ότι επίσης έχει αρχίσει να χαλαρώνει τις συμπεριφορές του και δεν ακολουθεί αυτές τις παγιωμένες ιεροτελεστίες καθημερινές του στυλ, κάθε πρωί όταν ξυπνήσω πηγαίνω πρώτα στην τουαλέτα , πλένω τα δόντια μου, μετά κάνω αυτό, μετά εκείνο κλπ.

Έστω ότι έχει προχωρήσει και σε αυτό το επίπεδο και έστω ότι έχει προχωρήσει και σε προσκόλληση απέναντι σε συγκεκριμένα αγαθά και υλικά αντικείμενα, σε συγκεκριμένους ανθρώπους όπως οι περισσότεροι από μας και έστω ότι είναι και πολύ ανοικτός απέναντι στο σύμπαν, μη έχοντας παγιωμένες αντιδράσεις και παγιωμένες σκέψεις. Λέμε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει βρει έναν δρόμο για την απελευθέρωση.

Το ερώτημα τώρα είναι ποιος, τι είναι αυτός που έχει μπει στην πορεία της απελευθέρωσης:

Όταν λέω ποιος λέω ποιο μέρος της ύπαρξής μας είναι αυτό το οποίο έχει βάλλει πλώρη έχει ξεκινήσει για να κατακτήσει την απόλυτη ελευθερία.

Και δεύτερο ερώτημα, αυτό το μέρος της ύπαρξής μας που έχει ξεκινήσει αυτήν την πορεία είναι δυνατόν ποτέ να φθάσει στην ελευθερία ή κατάκτηση της ελευθερίας η οποία περνάει μόνον μέσα από τον θάνατο, από την καταστροφή;

Η απάντηση είναι ναι.

Διότι εκείνος που αποφασίζει και λέει ότι εγώ θέλω να απελευθερωθώ είναι ακριβώς το περιορισμένο ανελεύθερο εγώ μας. Η περιορισμένη ανελεύθερη προσωπικότητά μας. Και ως εξ ορισμού είναι ανελεύθερη και είναι αδύνατον να φθάσει στην ελευθερία.

Ελευθερία σημαίνει εξ ορισμού θάνατο της προσωπικότητας.

Τι είναι αυτό που μένει;

Δηλαδή όταν μιλάμε για θάνατο της προσωπικότητας υπάρχει κάτι άλλο που μένει πίσω;

Εδώ πλέον μιλάμε για αυτήν την συμπαντική αρχή που άλλοι μπορεί να την λένε Θεό, άλλοι Κοσμική Ενέργεια, ο καθένας όπως την εννοεί, μιλάμε για αυτήν την Συμπαντική Αρχή η οποία δεν κάνει διακρίσεις, αλλά μέσα από μια κατάσταση άπειρης ενότητας αυτοεξελίσσεται μέσω όλων ημών. Είναι μια Αρχή, μια Δύναμη, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με το εγώ, την προσωπικότητα του καθενός, είναι μια αρχή ενσυνείδητη η οποία διακατέχεται και χαρακτηρίζεται από άπειρες δυνατότητες εκδήλωσης.

Αν μπορέσει λοιπόν κάποιος και μπει μέσα σε αυτήν την κατάσταση, γι  αυτό και οι διάφορες παραδόσεις μιλάνε για απελευθέρωση, μόνο αν μπορέσει κάποιος και μπει και ενοποιηθεί μαζί της, είναι δυνατόν να βιώσει αυτήν την ελευθερία, για την οποία μιλάμε. Για να μπορέσει κάποιος να έλθει σε επαφή και να ενσωματωθεί  μέσα σε αυτήν την Κοσμική Αρχή  είναι πρώτη προϋπόθεση ότι θα απολέσει το εγώ του.

Γιατί;

Γιατί το ύστατο εμπόδιο για να μπει κανείς και να ενσωματωθεί με αυτήν την παγκόσμια Κοσμική Αρχή είναι η ίδια η επιθυμία του εγώ να απελευθερωθεί. Διότι όπως είπαμε η ίδια η επιθυμία του είναι η μεγαλύτερη δέσμευσή του, είναι ο μεγαλύτερος περιορισμός του απέναντι στην ελευθερία του. Μπορεί να φαίνεται σχήμα οξύμωρο, αλλά είναι έτσι ακριβώς.

Δηλαδή το γεγονός ότι το εγώ έχω κάνει μια τεράστια προσπάθεια για να κατακτήσω την ελευθερία, με φέρνει σε ένα σημείο που μπορεί να τα έχω ξεπεράσει όλα, αλλά όλη μου η ενέργεια να έχει φυλακιστεί μέσα σε αυτήν την επιθυμία.

Γι αυτό μας λένε όλες οι σοβαρές διδασκαλίες ότι για να μπορέσει κάποιος να κατακτήσει την απελευθέρωση, θα πρέπει να απαλλαγεί και από την ίδια του την επιθυμία για απελευθέρωση.

Είναι ο ύστατος περιορισμός, η ύστατη, η μεγάλη δέσμευση που δείχνει ότι όλη μας η ενέργεια έχει εγκλωβιστεί σε αυτή μας την προσπάθεια. Αν λοιπόν δεν την απελευθερώσουμε εκείνη την ύστατη στιγμή, που σημαίνει ότι το εγώ μας να μην έχει από πού αλλού να κρατηθεί, αν δεν κοπάσει λοιπόν και αυτή η επιθυμία για ελευθερία δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να έρθει η ελευθερία.

Βλέπουμε ένα σύμπαν που διέπεται από κάποιους νόμους, κάποιους περιορισμούς και βέβαια καταλαβαίνουμε όλοι και μας το λένε και τα διάφορα σοβαρά φιλοσοφικά ρεύματα ότι «ξέρετε, ναι από την μια υπάρχει η αρχή της ελευθερίας ή του χάους –αν θέλετε- αλλά από την άλλη όμως πρέπει να υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί, ορισμένες δεσμεύσεις, ορισμένοι νόμοι.

Γιατί αν δεν υπάρχουν όλα αυτά δεν μπορεί να δημιουργηθεί τίποτα, θα είχαμε μια χαοτική ενέργεια –αυτό που μας λέγανε παλιά οι δάσκαλοί μας ότι η υπερβολική ελευθερία φέρνει την αναρχία, αν το βάζαμε σε ένα κοσμικό επίπεδο αυτό, αμέσως καταλαβαίνουμε ότι θα ήταν αδύνατον να μιλάμε για εκδηλωμένο σύμπαν.

Γι αυτό ακριβώς η έννοια της απελευθέρωσης δεν αφορά ακριβώς το εκδηλωμένο σύμπαν. Αφορά όπως σας είπα εκείνη την αρχή, την Δημιουργική Αρχή, η οποία είναι πίσω από τα φαινόμενα, πίσω από το εκδηλωμένο σύμπαν. Και μόνο η έννοια του εκδηλωμένου σύμπαντος σημαίνει δέσμευση της ελευθερίας. Και γι αυτό το λόγο, ή αν θέλετε αυτός είναι και ο συμβολισμός της πτώσης.

Η ουσία πάντως είναι, και σας παρακαλώ να δώσετε μια μεγαλύτερη προσοχή, ότι από την στιγμή που μιλάμε για Εκδήλωση ή για Δημιουργία αυτομάτως μιλάμε και για απώλεια της ελευθερίας. Και αυτό μπορείτε να το συνειδητοποιήσετε κάνοντας και μια προβολή σε ανθρωπομορφικά πλαίσια, στα δικά μας, όπου εάν κάθεται ο καθένας από μας και δεν κάνει τίποτα, μπορεί μέσα στο μυαλό του να έχει απεριόριστη ελευθερία, όμως μόλις αποφασίσουμε να δημιουργήσουμε κάτι, αμέσως θα μιλήσουμε για μέθοδο, θα πρέπει να μιλήσουμε για οργάνωση, θα πρέπει να φτιάξουμε κανόνες, να δημιουργήσουμε μια τακτική για να το πετύχουμε. Αυτό ισχύει από την κατασκευή ενός σπιτιού μέχρι και την οποιαδήποτε συμπεριφορά. Αυτό σημαίνει αμέσως απώλεια της ελευθερίας μας.

Άρα η έννοια της απόλυτης, της υπέρτατης ελευθερίας δεν μπορεί να νοηθεί μέσα σε ένα δυαδικό σύμπαν. Διότι η ίδια η ύπαρξη του σύμπαντος προϋποθέτει κανόνες και άρα περιορισμό της ελευθερίας μας.

Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για ελευθερία θα πρέπει να φύγουμε από την δυαδικότητα. Όσο λοιπόν μιλάμε μέσα σε ένα Εκδηλωμένο Σύμπαν για ελευθερία σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων δεχόμαστε και το αντίθετό της. Ότι δηλαδή υπάρχει και η σκλαβιά και η δέσμευση από την οποία θέλουμε να βγούμε για να πάμε στην ελευθερία.

 Όσο λοιπόν δουλεύουμε σε ένα κόσμο ο οποίος έχει δίπολα είναι αδύνατον να κατακτήσουμε τον έναν πόλο μόνο του μέσα στο ίδιο σύμπαν. Μόνο στα πλαίσια αυτής της Δημιουργικής Αρχής, αυτής της Υπέρτατης Αρχής από την οποία πηγάζει η Δημιουργία και η Εκδήλωση, μπορεί να έχει έννοια η λέξη ελευθερία.

Θα κλείσουμε αυτόν τον μικρό προβληματισμό πάνω στην έννοια της ελευθερίας με ένα άλλο επίσης σημαντικό ζήτημα που είναι η έννοια της Αγάπης, η οποία όσο κι αν δεν σας φαίνεται περίεργο φαίνεται και δείχνει να αντιστρατεύεται την έννοια της Ελευθερίας.

Βλέπετε ότι ενώ όλοι καλλιεργούν μεθόδους, διδασκαλίες απελευθέρωσης ωστόσο όλοι μιλούν παράλληλα για αγάπη, υπηρεσία, θυσία. Όλα αυτά προϋποθέτουν περιορισμό της ελευθερίας. Γιατί είτε κάποιος ξεκινήσει απλά με το να πηγαίνει κάθε Παρασκευή να βοηθά τα ορφανά σε ένα ίδρυμα, είτε φτάσει στο επίπεδο ενός Ιησού να θυσιάζει ακόμα και την ζωή του σε κάποιο Σχέδιο, όλα αυτά σημαίνει ότι είναι σε βάρος της ελευθερίας του καθενός μας, αν το δούμε από την πλευρά του εγώ.

Γιατί εφόσον είπαμε ότι το εγώ κάνει προσπάθεια, το εγώ θα πρέπει να βρει και έναν τρόπο να απολέσει και τις δεσμεύσεις του.

Άρα αν εμείς αρχίσουμε παρακινούμενοι από έλεος και λέμε άρα έχει ανάγκη αυτός κάτσε να τον βοηθήσω, έχει ανάγκη ο άλλος άντε να τρέξω και γι αυτόν, άντε για τον έναν, άντε για τον άλλον, πού θα πάει;

Μια άλλη περίπτωση είναι όταν πιάνω μια δουλειά, άμα την αγαπώ και θέλω να της δώσω ενέργεια μου στερεί τον ελεύθερο χρόνο μου, μου στερεί την ελευθερία μου. Ερωτεύομαι και έναν  άντρα, τον παντρεύομαι άλλη στέρηση της ελευθερίας… κάνω ένα παιδί, στα πλαίσια της αγάπης και του ελέους ασχολούμαι και με το παιδί.. στο τέλος τι μου μένει;

Γι αυτό εδώ παρατηρείται μια ιδεολογική σύγκρουση ανάμεσα σε πολλές εσωτερικές διδασκαλίες, που άλλες κρατούν αυστηρά την έννοια του μοναχισμού που σου λένε ότι για να απελευθερωθείς δεν πρέπει να έχεις εξαρτήσεις, δεν πρέπει να έχεις σχέσεις, δεν πρέπει να παντρεύεσαι  αλλά θα πρέπει να κρατάς όλη σου την ενέργεια, όλο σου το δυναμικό για να μπορείς ο ίδιος να απαλλαγείς από όλα αυτά και να ανέβεις μέχρι να φτάσεις και υπάρχουν αντιθέτως άλλες διδασκαλίες που μιλάνε για υπηρεσία, για έλεος που θα τα δίνεις όλα για τους άλλους.

Τι συμπέρασμα βγάζουμε λοιπόν από όλα αυτά;

Από την μια σε καλεί η ίδια η μοναδικότητα της ύπαρξής σου και σου λέει είσαι κάτι το μοναδικό κι αν ο Θεός σου, η Υπέρτατη Αρχή προσπαθεί να απελευθερωθεί μέσα από σένα, μέσα από την ύπαρξή σου έχεις χρέος να το αναγνωρίσεις αυτό το πράγμα και να κάνεις τα πάντα. Και από την άλλη έρχεται η έννοια της ενότητας και σου λέει είσαι χαζός πας να απελευθερωθείς μόνος σου αφού όλα ένα είναι!

Αφού ξέρεις ότι υποφέρει ο κόσμος ότι υπάρχουν τόσο άσχημες συνθήκες, έχουν την ανάγκη σου, τι πας να κάνεις; Θα πρέπει να υποστείλεις το εγώ σου, γιατί το εγώ σου είναι η ίδια η σκλαβιά σου και να κοιτάξεις να ασχοληθείς με τους άλλους, να βοηθήσεις, να στρατευθείς, έτσι ώστε να δημιουργήσεις καλύτερες συνθήκες για όλους.

Τι ανακαλύπτεις μέσα από αυτήν την αντίφαση;

Ότι ο καθένας είναι δικός του λογαριασμός ποιόν από τους δύο δρόμους θα ακολουθήσει γιατί και οι δύο δρόμοι ενδεχομένως είναι σωστοί;

Αναρωτιέσαι και λες μήπως είναι σωστό ν΄ ασχοληθώ και με τους δύο ταυτόχρονα μέσα από μια στάση ισορροπίας, ας πούμε;

Δηλαδή να κοιτάμε να μην έχουμε περιττές δεσμεύσεις, αλλά και από την άλλη να στρατευόμαστε για το γενικό καλό και όπου μας βγάλει η άκρη;

Είναι ένα πολύ σημαντικό δίλημμα το οποίο, νομίζω ότι για τους περισσότερους από μας είναι τρομερά δισεπίλυτο. Και καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στην προσωπική μας ελευθερία και ανάμεσα στην στράτευση για το καλό, ή το να βοηθήσουμε τους άλλους.

Δεν νομίζω ότι έχω μια πρόχειρη απάντηση για αυτό το δίλημμα. Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι ότι πράγματι και οι δύο δρόμοι βγάζουν κάπου και ότι εν τέλει οι δύο δρόμοι συναντώνται.

Και θα σας πω το γιατί.

Κατ΄ αρχήν εκείνος που ακολουθεί τον δρόμο της ατομικής απελευθέρωσης είπαμε φθάνει σε ένα σημείο που αν δεν απαλλαγεί από την ίδια την επιθυμία του για ελευθερία δεν πρόκειται να την κατακτήσει ποτέ.

Εδώ λοιπόν έστω κι αν ξεκινήσει κάποιος από την ατομικιστική τακτική που λέει ότι δεν ασχολούμαι με κανέναν και προσπαθώ να απελευθερωθώ από όλα, κάποια στιγμή θα κολλήσει στην πορεία του και θα έρθει αντιμέτωπος με την παραίτηση από την επιθυμία. Καλύτερος όμως τρόπος παραίτησης από την επιθυμία δεν υπάρχει από την θυσία. Από την εγκατάλειψη της επιθυμίας μέσω της εργασίας για το παγκόσμιο καλό. Μόνο μ΄αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει τελικά να πετύχει την απελευθέρωση.

Ο άλλος τρόπος όταν ξεκινήσει μέσα από την επιθυμία της υπηρεσίας, της αγάπης και της θυσίας κι αυτός γυρνάει ανάποδα. Και είναι εξίσου πετυχημένος δρόμος διότι αν ξεκινήσεις εγκαταλείποντας τον εαυτόν σου ακολουθώντας το μονοπάτι της εγκατάλειψης και της αυταπάρνησης έχεις κάνει σαν πρώτο βήμα αυτό που ο άλλος κλήθηκε να κάνει ως τελευταίο.

Δηλαδή λες, εμένα δεν με ενδιαφέρει το εγώ μου, δεν με ενδιαφέρει να απελευθερωθώ εγώ, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να θυσιάσω την επιθυμία μου για απελευθέρωση προκειμένου να βοηθήσω τους υπολοίπους και εμένα κατ΄ επέκτασιν κάποια στιγμή προκειμένου να προχωρήσουμε όλοι μαζί.

Αυτός ο δρόμος όσο κι αν φαίνεται δρόμος της εγκατάλειψης επειδή έχει ξεκινήσει από την απάρνηση του εγώ, ότι δύναμη μαζέψεις στην πορεία, γιατί η θυσία και η υπηρεσία στο Σχέδιο απαιτούν δύναμη, ότι δύναμη μαζέψεις το καλό είναι ότι σ΄ αυτόν τον δρόμο η δύναμη αυτή δεν τροφοδοτεί το εγώ.

Μπορεί λοιπόν να είναι ένας πιο αργός δρόμος σε σχέση με τον ατομικό που περιγράψαμε στην αρχή, αλλά κάθε  βήμα που κάνεις μέσα από τον δρόμο της θυσίας και της υπηρεσίας είναι πιο στέρεο προς την απελευθέρωση γιατί δεν κάνει τίποτα άλλο για προσωπικό του όφελος, στο όνομα του εγώ και της προσωπικότητάς του.

Φθάνει λοιπόν κάποια στιγμή, που και αυτός έρχεται σε επαφή με αυτήν την Υπέρτατη Αρχή γιατί ακριβώς όσο ξεπερνά τους περιορισμούς του, όσες προσκολλήσεις ξεπερνά δεν τις ξεπερνά στο όνομα της ελευθερίας του αλλά στο όνομα της υπηρεσίας και της στράτευσης στο Θείο Σχέδιο.

 Αυτός το τελικό βήμα που έχει να κάνει, ποιο είναι;

Η τελική προσκόλληση ποια είναι;

Ενώ ο πρώτος δρόμος έχει να κάνει σαν τελευταίο βήμα την απαλλαγή της προσκόλλησης στην ίδια του την επιθυμία, ο άνθρωπος της θυσίας ως τελευταίο βήμα για να μπορέσει να απελευθερωθεί είναι να καταλάβει ότι δεν υπάρχει Σχέδιο!

Να απελευθερωθεί δηλαδή από την έννοια του Υπέρτατου Σκοπού. Και αυτή είναι η τελευταία του προσκόλληση και επειδή δεν είναι προσκόλληση στο εγώ του, αλλά είναι προσκόλληση της ύπαρξης ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν ότι δραστηριότητα κάνουμε υπηρεσίας και θυσίας αφορά αυτόν τον δεύτερο δρόμο. Και όταν κάποιες ώρες είτε κάνοντας προσευχή για τους άλλους, είτε κάποια άλλη υπηρεσία αποδεσμευόμαστε από το εγώ μας και η ενέργεια και η δύναμη που αντλούμε μέσα από αυτή μας την αλτρουιστική εμπειρία είναι ενέργεια η οποία αποταμιεύεται σε εκείνο το μέρος της ύπαρξής μας που αφορά την ενότητα και που έρχεται σε επαφή με αυτήν την Υπέρτατη Ενοποιό Αρχή μέσα από την οποία τα πάντα πηγάζουν.